Kocimiętka naga - Nepeta nuda 

Bylina z rodziny jasnotowatych, rodzimego pochodzenia.

W naturze występuje tylko na nielicznych murawach kserotermicznych zlokalizowanych na południu kraju.

Dorasta do wysokości 50-120cm.

Zakwita pod koniec czerwca i w sprzyjających warunkach kwitnie aż do września. 

Uprawa: Najlepiej rośnie na w pełnym słońcu,

na suchej i urodzajnej glebie o odczynie zasadowym (podłoże wapienne).

Rośnie i nektaruje również na suchych stanowiskach o mało urodzajnej glebie.

Nasiona moczymy w letniej wodzie około 2 godzin, następnie odcedzamy je na sicie.

Obsuszone nasiona wysiewamy do doniczek po kilka sztuk.

Wysiew nasion do doniczek jest dla pszczelarza sposobem bardziej opłacalnym niż wysiew na rozsadniku, gdyż wymagają mniej pielęgnacji. Jesienią przesadzimy je na miejsca stałe.

Jest bardzo chętnie oblatywana przez pszczoły nawet przy złej pogodzie.

Wydajność miodowa do 800 kg/ha.

                                Rożnik przerośnięty - Silphium perfoliatum

Synonim polski: Sylfia

Bylina z rodziny astrowatych (Asteraceae), pochodząca z północnoamerykańskiej prerii.

W Polsce uprawiana od niedawna. Dorasta do 2,5 m wysokości. Łodyga wzniesiona, naga, kanciasta. Liście duże, pojedyncze trójkątno-owalne, brzegiem ząbkowane, pokryte szorstkimi włoskami, naprzeciwległe,

zrośnięte ze sobą oskrzydlonymi ogonkami.

Kwiaty zebrane na szczytach rozgałęzionych pędów w koszyczki do 8 cm średnicy, tworzące luźne wierzchołki.

Kwiaty zewnętrzne języczkowate, jaskrawożółte (około 3-4 cm długości), żeńskie, wydające nasiona.

Centralne kwiaty rurkowate, męskie, dostarczają pyłku i nektaru. Nektarnik znajduje się u podstawy płonnej zalążni.

Owocem jest niełupka.

Zaczyna kwitnąć pod koniec czerwca i kwitnie aż do października. Rośliny są bardzo chętnie oblatywane przez pszczoły.

Wydajność miodowa 550 kg/ha (Jabłoński i Kołtowski 2005), pyłkowa 200-300 kg/ha (Kołtowski 2006).

Rożnik nie wymarza zimą jest odporny na suszę, wymaga jednak stanowiska w pełnym słońcu.

Nasiona najlepiej wysiewać jesienią lub wczesną wiosną w wilgotną glebę.

Młode rośliny bywają atakowane przez ślimaki nagie z rodzaju Arion (ślinik) i Deroceras (pomrowik). Nasiona rożnika są przysmakiem sikorek, które doskonale się czują wśród wysokich i grubych pędów.

Ze względu na dużą produkcję biomasy rożnik przerośnięty może być wykorzystywany jako roślina energetyczna. Wartość opałowa biomasy 11000 kJ/kg (M. Stolarski, S. Szczukowski, J. Tworkowski - 2008) i jest znacznie wyższa od wierzby energetycznej.

Rożnik nie znalazł się na liście roślin przewidzianych do przyznania unijnych płatności do roślin energetycznych. W ogrodach botanicznych można spotkać kilka innych gatunków rożnika, równie chętnie oblatanych przez pszczoły.

                                                                   Mikołajek Płaskolistny

Morfologia

Mikołajek płaskolistny (Eryngium planum L.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny selerowatych.

Rodzimy obszar jego występowania to Europa Południowa i Środkowa, Kaukaz, Zachodnia Syberia,

Kazachstan i Chiny. W Polsce dość rzadki. Występuje w niektórych rejonach na niżu, szczególnie wzdłuż Odry i Wisły,

w niektórych miejscach jest tylko gatunkiem zawleczonym.

Łodyga

Wzniesiona, górą rozgałęziająca się. Jest w górnej części sinoniebieska i woskowana.

Wysokość przeważnie 30-60 cm (w uprawie do 100 cm).

Liście

Wyraźnie zaznaczona heterofilia. Dolne liście ogonkowe, niepodzielone, jajowatookrągłe z wyraźnie widoczną nerwacją. Liście górne 5-sieczne, kolczasto piłkowane, bezogonkowe o uszastych nasadach.

Liście podobnie jak łodyga są niebieskosine i woskowane.

 Również niektóre pokrywki są kolczaste.

Kwiaty

Niebieskie, zebrane w główki na szczytach pędów.

Rośnie na słonecznych stokach, miedzach, ugorach. Kwiaty Owadopylne,

zapylane przez trzmiele, pszczoły i motyle. Kwitną od lipca do września.

Owoce rozsiewane są przez zwierzęta (zoochoria). Ziele i korzeń zawierają olejki eteryczne, saponiny, garbniki.

Zastosowanie i uprawa

Roślina ozdobna: uprawiany ze względu na ładne kwiatostany i niebiesko-sine ubarwienie całej rośliny dobrze komponujące się z innymi roślinami. Często wykorzystywany na suche bukiety.

Sposób uprawy: uprawia się go z nasion, które wysiewa się w marcu-kwietniu do inspektów.

Na stałe miejsce wysadza się w czerwcu-lipcu. Wymaga słonecznego stanowiska i suchej, piaszczystej gleby.

                                           Ewodia aksamitna - Evodia velutina

 Drzewo z rodziny rutowatych (Rutaceae),

dorastające do wysokości 12-15 m, o gałęziach i liściach gęsto owłosionych, w dotyku przypominających aksamit.

Liście złożone z 7-11 listków siedzących lub krótkoogonkowych.

Kwiaty małe, rozdzielnopłciowe, 4-krotne lub 5-krotne, zebrane w olbrzymie wiechy.

Zakwita około 1 sierpnia i jest najliczniej oblatywanym przez pszczoły drzewem w klimacie Polski.

Równie miododajna jest ewodia koreańska (E. daniellii Hemsl.) - małe rozłożyste drzewo, 

Liście błyszczące, pod spodem owłosione wzdłuż nerwu głównego. Zakwita później niż ewodia aksamitna - w pierwszej połowie sierpnia. Kwiaty białawe, zebrane w duże baldachogrona do szerokości 15 cm.

Nasiona najwcześniej kwitnącej ewodii aksamitnej dojrzewają corocznie w naszym klimacie: stratyfikuje się je do wiosny, a przechowane na sucho moczy się przed siewem przez 8-1 2 godzin.

Sieje się je płytko, pod szkłem lub nakrywa zasiew folią. Młode siewki należy chronić przed mrozem.

Ewodia w okres kwitnienia wchodzi bardzo szybko już 3-4 letnie drzewka mogą posiadać kwiaty co tym bardziej wyróżnia ja od innych drzew miododajnych dla przykładu lipy rozpoczynają kwitnienie po upływie 10 roku „życia”

                                         Trojeść amerykańska - Asclepias syriaca

Roślina trwała z rodziny trojeściowatych (Asclepiadoideae),

pochodząca z Ameryki Północnej.

Zawiera sok mleczny. Łodygi proste, wyso­kości od 1 do 1,8 m. Liście krótkoogonkowe, eliptyczne.

Kwiato­stany wielokwiatowe, półkoliste, wyrastające z kątów liści.

Owocem jest miękko kol­czasta i owłosiona torebka.

Nasiona są okrągłe, spłaszczone i za­opatrzone w miękki jedwabisty puch.

Trojeść kwitnie od końca czerwca w ciągu 3—4 tygodni.

Kwia­ty odznaczają się mocną i przyjemną wonią.

Są masowo odwie­dzane przez pszczoły. Każdy z 5 nektarników wydziela dziennie około 3 mg nektaru,

a więc jeden kwiat w ciągu 8 dni swego życia może dostarczać 120 mg.

Wydajność miodowa oceniana jest u nas na około 600 kg z ha.

Miód jest jasnożółty, o delikatnym smaku i subtelnym aromacie.

Ponieważ pyłek trojeści jest zlepio­ny w pyłkowiny, pszczoły nie mogą z niego uformować obnóża, więc miód otrzymany z tej rośliny nie jest wcale zaprószony jej pyłkiem. Roślina ta najlepiej rośnie i obficie kwitnie na glebach urodzajnych,  

ale udaje się również na niezbyt jałowych glebach piaszczystych. Wymaga jednak stanowiska słonecznego,

zacieniona rozrastającymi się koronami drzew — zanika.

Rozmnaża się ją najłatwiej z podziału podziemnych rozłogów i wtedy zakwita w drugim roku, lub z nasion, wówczas zakwita w trzecim lub czwartym roku.

Nasiona należy wysiewać wiosną do zimnego inspektu lub na rozsadniku.

Siewki pikuje się na za­gonie (w odstępach 15 cm), gdzie pozostają przez rok lub dwa,

po czym przesadza się ją na miejsce stałe. Rośliny trwają na jednym miejscu do 20 lat, a ponieważ rozmnażają się przez rozłogi, więc zachwaszczają teren. Sok trojeści zawiera 3% kauczuku, a łodygi dostarczają włókna.

Dawniej uprawiano ją dla celów przemysłowych, obecnie zaś ma ona znaczenie tylko w pszczelarstwie i jako roślina ozdobna. Można ją sadzić w ogrodach w takich miejscach, gdzie rozrastanie się jej nie przeszkadza innym roślinom.

Nadaje się również, podobnie jak przegorzan, do obsadzania wolnych miejsc na terenach składów i magazynów, gdzie przyczyni się do ich estetycznego zazielenienia.

W ogródkach kwiatowych można sadzić równie miododajną  trojeść krwistą (A. incarnata L.) o kwiatach czerwonych.

Nie zachwaszcza ona terenu. Trwałość uprawy jest znacznie mniejsza niż trojeści amerykańskiej.

Najlepiej rośnie na stanowiskach wilgotnych, nad brzegami zbiorników wodnych.

Biologia i ekologia

Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od kwietnia do czerwca. Wydziela trujący sok mleczny. Roślina zawiera do 10% kauczuku, a liście około 0,9% witaminy C.

Zastosowanie

Owoce i włoski nasienne (tzw. puch nasienny) są wykorzystywane do wypychania materaców, poduszek do opakowań.

Roślina kauczukodajna.

Roślina miododajna.

                                      Trojeść bulwiasta Asclepias tuberoza

CHARAKTERYSTYKA ROŚLINY

pokrój: wzniesiony

wysokość: do 60 cm

kolor kwiatów: pomarańczowe

okres kwitnienia: VI, VIII

gleba: piaszczysto-gliniasta, przepuszczalna

wilgotność: gleba umiarkowanie sucha

stanowisko: słońce

Trojeść bulwiasta to roślina wieloletnia należąca do rodziny trojeściowatych (Asclepiadaceae).

Dorasta do 60 cm wysokości i tworzy sztywne, zwykle pojedyncze pędy zakończone okazałymi niby-baldachami składającymi się z kwiatów barwy pomarańczowej.

Liście są wąskie, lancetowate. Owocem jest strąk zawierający płaskie nasiona z puchem.

 Jest dość łatwa w uprawie.

Lubi ciepłe i słoneczne stanowiska oraz przepuszczalne, piaszczysto gliniaste, umiarkowanie suche gleby. 

Trojeść nie lubi mrozów oraz namokniętych gleb, które powodują gnicie korzeni.

Można ją rozmnażać z siewu nasion w kwietniu wprost do gruntu lub z rozsady (siew w inspekcie w marcu).

Czasem pędy wymagają podpórek, gdyż pokładają się na silnym wietrze lub po burzy. 

Trojeść bulwiasta znalazła zastosowanie przy tworzeniu barwnych bylinowych rabat.

Często sadzi się ją przy murkach i na obrzeżach. To dobra roślina miododajna, przyciągająca pszczoły.

Często rozmnaża się przez samosiew.

                                     Trojeść krwista – Asclepias incarnata

Należy do rodziny Asclepiadaceae-trojeściowate.

W warunkach naturalnych występuje w Ameryce Północnej w miejscach słonecznych, ale podmokłych.

Wyrasta do 100 cm.

Liście naprzeciwległe, wąskie lub jajowate, kwiatostany wyrastające parami z kątów górnych liści.

Kwiaty różowo-czerwone, pachnące wanilią.

Kwitnie od lipca do sierpnia. Dobrze rośnie na stanowiskach słonecznych, półcienistych,

na glebach próchnicznych, wilgotnych.

Jako roślina bagienna nadaje się do sadzenia w strefie przejściowej nad zbiornikami wodnymi.

Kwiaty wabią kolorowe motyle, co stanowi jej dodatkową zaletę,

Mimo że w naturze rośnie w miejscach wilgotnych, w uprawie znosi warunki dość suche.

W Polsce mało znana i rzadko uprawiana.

Mrozoodporność całkowita.

Roślina długowieczna.

                            Dzielżan jesienny - Helenium autumnale

Opis:

Bylina o wysokości do 1,2 m. Na rozgałęzionej łodydze tworzy liczne koszyczki kwiatostanowe o żółtej lub żółtobrązowej barwie.

Uprawa:

Wysiew nasion w maju-czerwcu do inspektu lub na rozsadniku.

Na miejsce stałe sadzić w sierpniu - wrześniu w rozstawie 50 x50 cm.

Rośnie dobrze na każdej glebie w stanowisku słonecznym.

Zastosowanie:

 Na rabaty bylinowe, do sadzenia w grupach na trawnikach.

Kwitnienie:

Kwitnie od sierpnia do października.

Należy do rodziny Asteraceae-astrowate. Bylina w środowisku naturalnym występująca w Ameryce Północnej.

W skupiskach tworzy dużą, silną kępę z czasem rozrastającą się w szerz.

Sztywne, rozgałęziające się w górnej części łodygi, obrośnięte są przez lancetowate, ząbkowane liście.

Wzrost roślin jest szybki i bujny, co powoduje, że ich pędy często wylegają, kładąc się na ziemi.

Można temu zapobiec stosując palikowanie roślin. Wysokość łodyg można regulować przez przycinanie ich wierzchołków w maju, wówczas rośliny stają się bardziej zwarte i zakwitają dwa tygodnie później,

a więc wtedy gdy w ogrodzie jest mniej kwiatów. Wysokie dzielżany, a do takich należy odmiana "Helena Red"

warto posadzić wzdłuż ogrodzenia lub przy ścianach altan. Można też je umieszczać w sąsiedztwie krzewów liściastych

i iglastych. Świetnie nadają się do odgradzania poszczególnych części ogrodu, jak również do cięcia.

Są to byliny późnego lata i jesieni, żywotne i łatwe w uprawie. Wymagają słonecznego miejsca i przeciętnie wilgotnej gleby. W okresie suszy bezwzględnie należy je podlewać.

Źle rosną na glinach i jałowych piaskach, a także glebach zalewanych zimą.

Wymagają gleby dość żyznej, bowiem szybko wyczerpują glebę ze składników pokarmowych, tracąc wtedy atrakcyjny wygląd.

                                                     Żmijowiec pospolity

Roślina dwuletnia rodzimego pochodzenia należąca do rodziny ogórecznikowatych (Boraginaceae).

Jeden z najlepszych pożytków, rośnie i dobrze nektaruje nawet na glebach suchych i jałowych.

Okres kwitnienia: czerwiec – koniec lipca (pojedyncze kwiaty pojawiają się do jesieni).

żmijowiec zwyczajny – echium vulgare L. lubi ziemię piaszczystą, kamienistą, nasypy kolejowe, przydroża. 

Roślina dwuletnia, kwitnie masowo od około 10 czerwca do trzeciej dekady lipca.

Wydajność cukrowa wynosi 200-300kg/ha a nawet do 400kg/ha, a pyłkowa 70-80kg/ha.

Wydziela nektar bardzo obficie od świtu do późnego zmierzchu.

Zbiór nasion trudny z powodu kujących włosków, oraz nierównomiernego dojrzewania nasion.

Siew nasion na głębokość 1 cm możemy wykonać od wczesnej wiosny do końca czerwca, a także przed zimą.

                                     Jeżówka purpurowa - Echinacea purpurea

Jeżówka purpurowa (Echinacea purpurea) to bylina należąca do rodziny astrowatych (Asteraceae).

Polecane odmiany:Alba - o kwiatach białych, Magnus - o kwiatach czerwonych i Leuchtstern - o kwiatach purpurowych. Roślina dorasta do 1 m wysokości, tworzy wzniesione kępy. Liście ciemnozielone o jajowato-lancetowatym kształcie. Kwitnie od lipca do października.

Wytwarza kwiaty-koszyczki barwy białej, różowej, purpurowej lub czerwonej.

Najbardziej popularne w ogrodach są jeżówkio kwiatach purpurowych na obrzeżach i pomarańczo-brązowych w środku.

Jeżówka purpurowa przyciąga pszczoły (roślina miododajna) i inne owady oraz doskonale nadaje się na kwiat cięty.

WARUNKI UPRAWY JEŻÓWKI PURPUROWEJ BYLINA PREFERUJE PIASZCZYSTO-GLINIASTE LUB GLINIASTE GLEBY, ŚREDNIO ZASOBNE I LEKKO WILGOTNE. NAJLEPIEJ ROŚNIE NA STANOWISKACH SŁONECZNYCH. 

NASIONA MOŻNA WYSIEWAĆ WCZESNĄ WIOSNĄ DO INSPEKTU, A PO PARU TYGODNIACH PRZESADZAĆ SADZONKI NA MIEJSCE STAŁE. PO PRZEKWITNIĘCIU ROŚLINĘ NALEŻY PODCIĄĆ. JEST TO BYLINA KRÓTKOTRWAŁA, ALE TWORZY DUŻO "SAMOSIEJEK". DO PODSTAWOWYCH ZABIEGÓW PIELĘGNACYJNYCH NALEŻY OCHRONA PRZED ŚLIMAKAMI, PODWIĄZYWANIE ROŚLIN, ABY NIE POKŁADAŁY SIĘ I SKRACANIE PO KWITNIENIU.

ZASTOSOWANIE JEŻÓWKI PURPUROWEJ

Jeżówka purpurowa jest polecana do ogrodów, ale najwspanialej prezentuje się w bylinowych ogrodach wiejskich. Nadaje się to tworzenia barwnych, mieszanych rabat. Pięknie wygląda sadzona w sąsiedztwie astrów i traw. 

                                                               Przegorzan 

Przegorzan to bylina z rodziny astrowatych, pochodząca z kamienistych rejonów Europy południowej i Bałkanów.

Jest mało wymagająca, dlatego bez względu na podłoże rośnie szybko i bujnie.

Głównie żyje na glebach słabych, wapiennych. Przegorzan zazwyczaj stanowi ozdobę przydomowego ogrodu,

rosnąc na rabatach i miejscach pochyłych. Jest rośliną miododajną, dlatego na jego kwiatostanach zawsze jest dużo os, pszczół i trzmieli.

CHARAKTERYSTYKA

Przegorzan jest byliną o charakterystycznych kulistych kwiatostanach, dorastającą nawet do 2 m wysokości.

Główki rośliny o średnicy do 6 cm przybierają odcień od niebieskiego po biały. Rosną na sztywnych,

pokrytych włoskami łodygach. Kwiaty byliny rozkwitają od dołu do góry, sprawiając wrażenie „nastroszonych”.

Liście przegorzanu są głęboko wcięte, z falistym brzegiem, wręcz kolczaste (jak u ostów).

Przybierają kolor od szarawego po ciemnozielony i osiągają długość do 20 cm. Korzeń byliny jest szeroko rozgałęziony i głęboko wrasta w ziemię. Przegorzan kwitnie od lipca do października.

GATUNKI

Przegorzan kulisty (Echinops sphaerocephalus L.)

Przegorzan kulisty jest rośliną dwuletnią. Należy do roślinności stepowej, która występuje na terenie wschodniej części Europy oraz zachodniej Azji. W porównaniu z pozostałymi gatunkami przegorzan kulisty osiąga największe wymiary. Bylina ta ma nawet 2 m wysokości. Kwiatostany mają średnicę 6 cm i są stalowoniebieskie.

Przegorzan kulisty zakwita najwcześniej ze wszystkich przegorzanów i wytwarza nektar najobficiej

(w temperaturze 25−30°C), w przeliczeniu 800 kg/ha. Zawartość cukrów w nektarze dochodzi do 60−70%.

Bylina ta należy do antropofitów zadomowionych.

Przegorzan pospolity (Echinops ritro L.)

Przegorzan pospolity jest najbardziej miododajną odmianą wśród przegorzanów wieloletnich. Wytwarza nektar w przeliczeniu 450 kg/ha. Jego sztywne pędy osiągają wysokość około 1 m,

a kwiatostany przybierają różne odcienie błękitu. Przegorzan pospolity jest gatunkiem uprawianym.

Przegorzan węgierski (Echinops exaltatus Schrad.)

 Przegorzan węgierski dorasta do wysokości 1,6 m. Jego kwiatostany przybierają kolor fioletowo-niebieski.

Przegorzan węgierski rozmnaża się z nasion i przez odrosty. Wydajność miodowa tej byliny wynosi 410 kg/ha.

                              Tulia kalifornijska - Pycnanthemum californicum

Bylina z rodziny jasnotowatych (Labiatae) pochodząca z Ameryki Północnej (Kalifornia).

Dorasta do 60 cm wysokości.

Cała roślina miękko owłosiona i silnie pachnąca. Łodyga 4-kanciasta, w górze rozgałęziona.

Liście lancetowate, całobrzegie.

Kwiaty na szczytach rozgałęzień w zbitych nibyokółkach, wyraźnie oddzielających się od siebie.

Rurka kielicha zakończona 5 krótkimi ząbkami. Korona dwuwargowa, biała, niebiesko nakrapiana.

Rurka korony z pierścieniem włosków wewnątrz. Pręcików 4, słupek z szyjką wystającą ponad pręciki.

Nektarnik u podstawy zalążni. Owocem jest rozłupnia rozpadająca się na 4 podługowate rozłupki.

Zakwita w drugiej połowie lipca i jest bardzo licznie odwiedzana przez pszczoły.

Kwitnie długo, aż do początków września. Wytwarza bardzo wiele kwiatów, jest odporna na suszę,

ma też pewne walory ozdobne.

Wydajność miodowa 400-500 kg/ha (Jabłoński 1986).

Rozmnaża się z nasion wysiewanych wiosną na rozsadniku. Zakwita w drugim roku uprawy.

Wymaga stanowiska w pełnym słońcu. Na miejscu stałym najlepiej rozsadzać ją w rozstawie 40x40cm.

Kępy tulii mocno się rozrastają, podobnie jak u pysznogłówki.

                                         Serdecznik pospolity - Leonurus cariaca

Serdecznik jest byliną z rodziny jasnotowatych.

Wyrasta w zależności od stanowiska od 30 do 150 cm wysokości.

Blisko spokrewniony gatunek Leonurus marrubiastrum (roślina dwuletnia) dorasta do 2 m.

Łodygi rozgałęzione u dołu, wzniesione, żebrowane, czterokanciaste, owłosione, o niezbyt przyjemnej woni.  

Kwiaty drobne, jasnoróżowe w gęstych niby-okółkach w kątach liści.

Po wyschnięciu ząbki kielicha, zawierające cztery nasionka, są silnie kłujące.

Serdecznik nie ma specjalnych wymagań glebowych, rośnie pod płotami i na przydrożach, zarówno na glebach piaszczystych jak i na ciężkich glebach gliniastych. 

Wysiew z nasion: zimą (na głębokość 1-1.5cm) lub na wiosną ( 2-3cm), rządki co 80-90cm.

Zwykle zakwita w drugi roku od wysiewu, choć niektóre rośliny kwitną już w tym samym roku. 

Sadzonki jednoroczne: sadzimy w rzędach umożliwiających spulchnienie gleby glebogryzarką tj 80-90cm jesienią lub wiosną. Odległość między roślinami w rzędach 25-40cm. 

Pielęgnacja uprawy polega na kilkukrotnym spulchnieniu przestrzeni międzyrzędowej oraz usunięciu chwastów między roślinami. W drugim roku kosimy po przekwitnięciu kwiatów (w sierpniu) oraz spulchniamy przestrzeń międzyrzędową (przed spodziewanymi opadami deszczu).

Spulchnienie gleby między rzędami trzeba powtórzyć też 2-3 krotnie na wiosnę.

Uprawę nawozimy azotem i fosforem (po 45 kg na 1 ha). 

Kwitnie od czerwca do sierpnia i zaliczany jest do roślin wybitnie miododajnych.

Najchętniej odwiedzany jest przez pszczoły w początkowym okresie kwitnienia.

Serdecznik jest również licznie odwiedzany przez trzmiele. 

                                             (Lebiodka pospolita)-Oregano

Oregano to bardzo popularna roślina wieloletnia,

ceniona i wykorzystywana ze względu na swoje walory smakowe jak i właściwości lecznicze.

Lebiodka pospolita nazywana jest także dzikim majerankiem, z którym jest blisko spokrewniona.

Należąca do rodziny jasnowatych lebiodka przy sprzyjających warunkach może osiągać nawet do 1 m wysokości, zazwyczaj jest o wiele niższa (30- 60 cm). Część nadziemna składa się z wzniesionych,

rozgałęzionych, czterokańciastych łodyg na których osadzone są jajowate oraz naprzeciwlegle liście.

Kwiaty drobne o zróżnicowanej barwie (róż, karmin, biel), zebrane w szczytowe podbaldachy

-  kwitnie od lipca do września.  Owoc stanowi rozłupnia Origanum vulgare zaliczana jest do roślin miododajnych. Uprawa i pielęgnacja 

Lebiodka nie należy do roślin wymagających, dlatego nikt nie powinien mieć problemu z jej uprawą.

Jej naturalne siedliska występują w widnych lasach liściastych, w nasłonecznionych zaroślach,

polanach, przydrożach itp. Chcąc z sukcesem uprawiać oregano, należy zapewnić jemu słoneczne i zaciszne stanowisko oraz lekkie i przepuszczalne podłoże. Podłoże warto wzbogacić kompostem, który nie tylko poprawi jego strukturę,

ale także dostarczy wielu ważnych składników mineralnych, dzięki którym lebiodka będzie rosła bujniej

i osiągnie większe rozmiary. Na jednym stanowisku może być uprawiana przez około 5 lat.

Należy pamiętać o spulchnianiu i odchwaszczaniu podłoża, a w przypadku przedłużającej się suszy także podlewaniu.

Gatunek mrozoodporny. 

                                         Amorfa krzewiasta - Amorfa fruticosa

Krzew z rodziny bobowatych pochodzący z Ameryki Północnej.

Dorasta do 2 metrów wysokości, ma liczne wyprostowane dość cienkie pędy.

Kwitnie w pierwszej i drugiej dekadzie czerwca.

Kwiaty drobne, brązowofioetowe o żółtych pylnikach zebrane w kłosowate grona,

niezwykle chętnie odwiedzane przez pszczoły. Pszczoły formują z pyłku odnóża o intensywnej ciemnopomarańczowej barwie. Zapach kwitnącej amorfy tak silnie wabi pszczoły, że potrafią one dosłownie zignorować pożytki rosnące obok.

Rośnie dobrze na najbardziej suchych i ubogich glebach.

W odkrytych stanowiskach w czasie surowych zim pędy przemarzają, ale szybko się regenerują,

bywa też, że zakwitają na jesieni. Świetnie się prezentuje jako krzew ozdobny,

szczególnie nadaje się na nieprzycinane żywopłoty. Ładnie prezentują się też posadzone kępami.

Wysiew i uprawa

Amorfę rozmnaża się z nasion, które zbiera się jesienią i nie łuskane ze strąków przechowuje do wiosny luzem w suchym piasku. Siew wykonuje się w kwietniu wprost do gruntu.

Nasiona przesuszone należy moczyć przed sianiem przez około 3 godziny.

Siewki na zimę dobrze jest przykryć liśćmi lub innymi resztkami roślinnymi,

względnie jesienią wykopać i przechowywać do wiosny zadołowane na płasko.

Źródło: "O potrzebie i możliwościach poprawy pożytków pszczelich", prof. dr Bolesław Jabłoński, Oddział Pszczelnictwa ISK, Puławy 2000

                            Werbena krzaczasta / Verbena hastata L.

                                                Inne nazwy: witułka

Bylina z rodziny werbenowatych. Łodyga wyniesiona wysokości 70-120 cm, górą rozgałęziona.

Kwiaty drobne fioletowoniebieskie (u odmian różowe do kremowych) zebrane w kłosy.

Liście lancetowate, piłkowane, naprzeciwległe. 

W odróżnieniu od werbeny ogrodowej jest licznie oblatywana przez pszczoły.

Uprawa: Nasiona wysiewać wczesną wiosną. Dobrze rozmnaża się też przez samosiew.

Zakwita w pierwszym roku uprawy (koniec sierpnia). Nie jest bardzo wymagająca co do stanowiska,

choć woli stanowiska słoneczne. Lubi Ziemię żyzną, próchniczną i przepuszczalną, stale wilgotną o odczynie pH 6.

Wydajność miodowa: 280 kg/ha.

Kwitnienie:  od lipca do września

                                 Hyzop lekarski (Hyssopus officinalis)

Hyzop lekarski (Hyssopus officinalis L.)

Półkrzew z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae), o łodygach w dolnej części zdrewniałych,

wysokości do 20—60 cm, gęsto ulistnionych.

Liście lancetowate lub równowąsko lancetowate, o jednym nerwie, z obu stron gruczołowato kropkowane.

Ziele zawiera olejek eteryczny o zapachu przypominającym kamforę.

Kwiaty zebrane w nibyokółki, skupione na szczycie w jednostronny pozorny kłos.

Korona ciemnoniebieska, czasem biała lub różowa, środkowa klapa wargi dolnej duża.

Nektarnik zbudowany podobnie jak u innych roślin jasnotowatych.

Hyzop kwitnie od połowy lipca do końca sierpnia. Zalicza się do bardzo dobrych roślin miododajnych i zawsze jest licznie odwiedzany przez pszczoły.

Wydajność miodowa 400 kg/ha. Miód jest aromatyczny i należy do najlepszych.

Hyzop pochodzi z krajów śródziemnomorskich. U nas występuje sporadycznie w stanie zdziczałym na rumowiskach i wysypiskach gruzów, bywa również uprawiany jako roślina lekarska i przemysłowa.

Zbiór ziela przeprowadza się w końcu okresu kwitnienia, wtedy bowiem zawartość olejku w roślinie jest największa. Pszczoły mogą więc w pełni wykorzystywać nektarowanie kwiatów.

Hyzop należy do roślin o małych wymaganiach glebowych. Dobrze udaje się nawet na glebach lekkich,

byleby zasobnych w wapń. Na jednym miejscu może rosnąć do 10 lat

Wysiew i uprawa Hyzop lekarski można rozmnażać wegetatywnie przez podział roślin,

ale wygodniej jest otrzymać rozsadę roślin z nasion.

Wysiewa się je wiosną na rozsadniku, a uzyskane sadzonki wysadza na poletku stałym, w odstępach 30(40)x20(30) cm, względnie na rabacie, podobnie gęsto lub gęściej.

Zbiór nasion polega na ścinaniu samych kłosowatych kwiatostanów, kiedy już zbrunatnieją, ale zanim zaczną się z nich osypywać dojrzałe, ciemnoszarej barwy nasiona. Ścięte pędy nasienne trzeba przed młocką suszyć,

najlepiej rozłożone na papierze pod dachem.

Na wiosnę, gdy na pędach zaczną puszczać zielone listki, można hyzop przycinać dość nisko, około 5(10) cm nad ziemią co gwarantuje większą trwałość poletka.

                                            Malwa, prawoślaz (Althaea rosea) 
 

Malwa jest rośliną w zależności od odmiany jednoroczną lub dwuletnią.

Znana była już w czasach starożytności za swoje właściwości lecznicze.

Kwiat ten ma u podstawy wychodzące tuż nad ziemią liście, a nad nimi pojawia się dość wysoka łodyga,

na której znajduje się przepiękny kwiatostan z barwnymi i sporej wielkości kwiatami pojedynczymi lub pełnymi.

Malwy osiągają do 2,2m wysokości. Do najpiękniejszych rodzajów tego kwiatu należą te o wielu różnych,

pastelowych kolorach z pełnymi kwiatami.

Uprawa:

Malwy wysiewa się pod koniec maja w niewielkich skrzynkach okrytych oknem, a następnie rozdziela się siewki i przesadza w odstępach ok. 25cm. We wrześniu lub wiosną sadzi się je w rozstawie 35x55cm.

Uprawa malwy nie należy do najtrudniejszych. Najlepiej rośnie w miejscach nasłonecznionych oraz na żyznych glebach. Pielęgnacja malw nie jest konieczna. Roślina bardzo dobrze znosi różne warunki atmosferyczne oraz rzadkie podlewanie. Raz posadzona potrafi się utrzymać do 3-4lat.

Zastosowanie:

Malwy są roślinami bardzo dekoracyjnymi. Ozdabia się nimi domy na wsi, stosuje do zakrywania ścian albo sadzi przy ogrodzeniach i drogach. Niektórzy sadzą malwy z tyłu rabat, jako ich tło.

Kwitnienie:

Kwitnie co roku, ale najpiękniejsze kwiaty można zobaczyć w drugim roku.

Zimowanie:

Pielęgnacja malw zimą jest niekonieczna, gdyż spokojnie zimuje w ziemi.